به گزارش "ورزش سه"، این همان روزی بود که باید از آن استفاده...

به گزارش "ورزش سه"، این همان روزی بود که باید از آن استفاده می‌کرد، اما چنین نشد. روزی که ماستانتونو به‌دنبال یک ضربهٔ محکم روی میز بود، اما آن را نزد. نخستین بازی‌اش در ترکیب اصلی از اول نوامبر. نخستین آزمون جدی‌اش پس از آن‌که مصدومیتش همه‌چیز را متوقف کرده بود. چون بازی مقابل آلاوس فقط یک حضور کوتاه و نمادین بود (در دقیقهٔ ۸۹ وارد زمین شد). اما در تالاورا، فرانکو زمان و آزادی عمل داشت؛ برای حرکت، برای فکر کردن و برای تصمیم‌گیری. شرایطی که برای آغاز یک بازگشت طراحی شده بود؛ بازگشت خودش. برای برگشتن به همان جایگاه محوری که مشکلات جسمانی از او گرفته بود. اما به‌جای یک قدم مطمئن، یک لغزش رقم خورد. با اینکه تلاش کرد، بیشتر زیرک بود تا مؤثر. خلاصهٔ عملکردش این بود: بدون حتی یک دریبل موفق، فقط یک تلاش برای دریبل و هیچ خلق موقعیتی. تنها صحنهٔ قابل‌توجهش جایی بود که با مهارت تا خط عرضی نفوذ کرد، اما بعد به زمین افتاد. همین، بزرگ‌ترین هایلایت او در مسابقه‌ای بود که این بازیکن محو شد. لحظاتی جرقه‌هایی دیده می‌شد، اما هرگز به شعله تبدیل نشد. ناراحتی‌اش هنگام تعویض شدن به‌عنوان اولین تعویض تیم (دقیقهٔ ۶۶)، بازتابی از سرخوردگی او بود؛ حس تلخِ از دست رفتن یک فرصت. چنین احساسی برای یک جوان جاه‌طلب طبیعی است؛ جوانی با «ژنی» که او را در پایتخت، به سرمایه‌ای مهم تبدیل کرد. تقریباً از همان لحظهٔ ورودش، برای ژابی آلونسو بازیکنی غیرقابل‌چشم‌پوشی بود. تنها پنج روز پس از جشن تولد ۱۸ سالگی‌اش نخستین بازی‌اش را با پیراهن سفید انجام داد و ۱۰ روز بعد، به ترکیب اصلی رسید. بعد هم این حضورها ادامه پیدا کرد؛ تا جایی که در ۹ بازی از ۱۲ مسابقهٔ نخستش برای رئال مادرید از ابتدا به میدان رفت (۶۸۹ دقیقه از مجموع ۷۶۶ دقیقهٔ فعلی). دلیلش چه بود؟ خودِ سرمربی این‌گونه خلاصه می‌کرد:«فرانکو ویژگی‌های بسیار خوبی دارد. تازه ۱۸ سالش شده و سازگاری‌اش عالی بوده است. کیفیت زیادی دارد، اما چیزی که بیش از همه دوست دارم، روحیهٔ رقابتی اوست. انرژی بالایی دارد. البته باید این انرژی را نظم داد، اما این ژن رقابتی برای تیم ما اساسی است. از او لذت خواهیم برد.» اما با مصدومیتش، همه‌چیز تغییر کرد. هنوز زود است؛ خیلی زود. و کلمهٔ کلیدی، «صبر» است؛ همان چیزی که در باشگاه دربارهٔ این الماس ۶۳ میلیون یورویی بر آن تأکید می‌شود. همان صبری که خودش در این مدت دوری از میادین به خرج داد و فقط تمرین کرپ. هدف این تمرینات، علاوه بر کاهش خطر مصدومیت و کم‌کردن درد مصدومیتش، افزایش ثبات، قدرت و استقامت عضلانی بود؛ برای اینکه بتواند بیشترین تعداد تلاش‌ها را با حداکثر شدت و سرعت انجام دهد؛ برای اینکه تأثیرگذارتر و تعیین‌کننده‌تر باشد؛ برای این‌که بیشتر «ماستانتونو» شود.