به گزارش "ورزش سه"، پیروزی رئال مادرید در شبی که امباپه برای یک...

به گزارش "ورزش سه"، پیروزی رئال مادرید در شبی که امباپه برای یک رکورد بیهوده 90 دقیقه در میدان بود، سر و صدایی بیشتر از انتظار داشت. رئال خوش‌شانس بود که امباپه و لونین را تا انتها در میدان داشت، بله بسیار خوش‌شانس کیلیان امباپه به دلیل مشکلات جسمانی نتوانست حتی یک دقیقه مقابل منچسترسیتی به میدان برود، اما هفت روز بعد، در تقابل با تالاورا ۹۰ دقیقه کامل در زمین حضور داشت؛ تصمیمی که از هر زاویه‌ای نگاه کنید، غیرقابل درک است. به نظر می‌رسد دلیل این دیوانگی، هدف ستاره فرانسوی برای برابری با رکورد گلزنی کریستیانو رونالدو در یک سال تقویمی (۵۹ گل) باشد؛ هرچند بدترین خبر برای رئال مادرید این بود که او در نهایت باز هم بازیکن تعیین‌کننده تیم بود. بله، او حتی مقابل تالاورا هم نمی‌تواند استراحت کند. امباپه در این بازی دو گل زد و روی گل دیگر هم نقش مستقیم داشت. او حالا ۵۸ گله است و تنها یک گل با رکورد ۵۹ گل رونالدو فاصله دارد. او یک بازی دیگر (مقابل سویا) فرصت دارد تا به این رکورد برسد یا از آن عبور کند. تلاش برای این رکورد در لالیگا منطقی است، اما نه در تالاورا و در اولین مرحله جام حذفی! پیش از این به نظر نمی‌رسید امباپه بازیکنی وسواسی نسبت به این رکوردها باشد، اما مشخص است که در هفته‌های اخیر چیزی او را تحریک کرده و این آمار کریس رونالدو که تا ۱۵ روز پیش کسی از آن حرفی نمی‌زد، برایش جذاب شده است. به همین دلیل او به تالاورا رفت. خوش‌شانسی رئال مادرید هم بود، چون اگر او نبودمشخص نبود چه بلایی بر سر تیم می آمد! با این حال، کسی باید به او بگوید رکورد واقعی و ارزشمند، ۶ قهرمانی اروپای مودریچ است و برای رسیدن به آن، باید در ماه آوریل در شرایط ایده‌آل باشی، نه اینکه در تالاورا بازی کنی. رنجِ ناشی از غرور رئال مادرید پس از عملکردی خوب در ابتدای کار، در نهایت به دلیل غرور و از پیش برنده دانستن خود، زجر کشید. امباپه بازی کرد و مثل همیشه تعیین‌کننده بود. کورتوا حضور نداشت، اما لونین، جانشین او، وظیفه‌اش را به خوبی انجام داد و در وقت‌های تلف شده با مهار یک ضربه سر، مانع از تساوی شد. این مجازاتی برای مادریدی بود که پیروزی را مقابل تالاورای تسلیم‌ناپذیر، خیلی زود قطعی فرض کرده بود؛ تیمی که توانست عیوب مادریدی را که تمایل به تنبلی و از دست دادن تمرکز دارد، آشکار کند. نتایج ۱-۲ و ۲-۳ در حالی رقم خورد که رودریگو، شوامنی و بلینگام در زمین بودند و این موضوع ژابی آلونسو را دوباره در موقعیت دشواری قرار می‌دهد. ترکیب  ژابی آلونسو تعجب‌برانگیز بود؛ هم به دلیل تجمع مهاجمان و هم حضور امباپه. آنچه موضوعی جزئی به نظر می‌رسید (رکورد ۵۹ گل رونالدو)، به انگیزه‌ای برای امباپه تبدیل شد که قبل از دقیقه ۵ در یک موقعیت تک‌به‌تک قرار گرفت، اما هایمه، دروازه‌بان تالاورا، با واکنشی عالی مانع شد. دروازه‌بان تالاورا در چندین صحنه درخشان ظاهر شد، به خصوص در آن تک‌به‌تک و ضربه از فاصله نزدیک اندریک. او تیمش را که شجاعانه بازی می‌کرد و به مرور مقابل جدیت مادرید عقب نشسته بود، در بازی نگه داشت. در آن سو، لونین که کاپیتان مادریدی‌ها بود، ضربات دی‌رنزو و مارکوس مورنو را با تسلط مهار کرد. سلطه در ال پرادو و درخشش مثلث هجومیدر حالی که تنها سبایوس و گولر به عنوان هافبک‌های تخصصی در زمین بودند، مادرید بر استادیوم «ال پرادو» که لبریز از تماشاگر بود، تسلط داشت. داوید خیمنز در دفاع راست بازی کرد و در جناح خود با ماستانتونو هماهنگ بود. اما نکته جالب، چیدمان سه مهاجم یعنی گونسالو، اندریک و امباپه بود. اولی به عنوان مهاجم هدف (که در ضربات سر مسلط است) عمل کرد و کیلیان آزادی عمل داشت. این اندریک برزیلی بود که بیشتر با خط میانی ارتباط برقرار می‌کرد و با چرخش‌های به‌موقع، بازی‌سازی می‌کرد. در شبی که VAR وجود نداشت، تالاورا بابت یک خطای پنالتیِ هند توسط مارکوس مورنو جریمه شد. توپ قبل از برخورد به دست به سرش خورده بود، اما چون دست در حالت طبیعی نبود، داور پنالتی گرفت. امباپه با تسلط توپ را به سمت راست فرستاد و هایمه را فریب داد. چهار دقیقه بعد، امباپه با یک حرکت نمایشی و بدون لمس توپ، حریف را فریب داد و پاس کات‌بکی فرستاد که در نهایت با اشتباه فاران (گل به خودی) نتیجه ۰-۲ شد تا نیمه اول با خیالی آسوده به پایان برسد. پایان آشفته؛ تردیدها درباره ژابی آلونسو بیشتر شددر نیمه دوم، تالاورا خسته به نظر می‌رسید. آلونسو تعویض‌هایی انجام داد و رودریگو، بلینگام و شوامنی را برای قطعی کردن پیروزی وارد زمین کرد، اما نتیجه برعکس شد! سه دقیقه بعد از ورود ستاره‌ها، تالاورا که مادرید را رها و سست دیده بود، توسط ناهول به گل رسید تا نتیجه ۱-۲ شود. ورزشگاه ال پرادو به وجد آمد و حریف بزرگش کوچک و کوچک‌تر شد. در دقایق پایانی، بازی به یک نمایش آشفته تبدیل شد. امباپه روی تنها اشتباه شبِ هایمه گونزالس گل سوم را زد. سپس بلینگام با غرور بی‌جا توپ را لو داد و کارت زرد گرفت؛ روی همان ضربه آزاد، دی‌رنزو توپ برگشتی از تیرک را گل کرد تا بازی ۲-۳ شود. مادرید بلافاصله پس از شروع بازی دوباره توپ را لو داد! تالاورا با بزرگی و ارسال‌های پیاپی برای تساوی جنگید. در نهایت لونین مجبور شد با واکنشی دراماتیک در کنار تیرک، مانع از گل تساوی شود و صعود به یک‌هشتم را امضا کند. پایانی بسیار بد برای بازی که نه تنها شک و تردیدها را از روی ژابی آلونسو برنداشت، بلکه آن‌ها را افزایش داد. نفس ژابی به شماره افتاده بود و در انتهای بازی روی نیمکت بهت زده به نظر می‌رسید. فرصت بعدی، بازی با سویا؛ شاید به پایان نزدیک ژابی نزدیک شده‌ایم.