به گزارش "ورزش سه"،  این حس مستقیماً در تضاد با رضایت خاطری بود که...

به گزارش "ورزش سه"،  این حس مستقیماً در تضاد با رضایت خاطری بود که بازیکنان رئال مادرید و مربی آن‌ها، ژابی آلونسو، از خود نشان دادند؛ مربی‌ای که حالا ناگهان همه او را از هرگونه تقصیری مبرا می‌کنند. در حالی که این مربی باسکی موضع فروتنانه‌ای در پیش گرفته و کسی را سرزنش نمی‌کند و صرفاً بر رقابت تمرکز دارد، بازیکنان از او حمایت می‌کنند. گویی سرنوشت او از پیش تعیین شده و او بیماری است که باید در روزهای آخر همراهی شود. ژابی به پپ حق داد قهرمان اصلی این دیدار پپ گواردیولا بود. مربی کاتالانی در پیش از بازی، در طول مسابقه و حتی در کنفرانس خبری پس از آن، برنده بود. توصیه‌ای که او به ژابی آلونسو کرد، اعترافی آشکار از سوی یک استاد به شاگردش بود که دومی آن را به خوبی فهمید. پپ به او گفته بود «بر اساس دیدگاه خودش کار کند» و مربی باسکی اذعان کرد که دقیقاً منظور او را درک کرده است. او می‌داند که دست و بالش بسته است، فقط می‌تواند زمان بخرد، اما هرگز اعتبار کسب نکند و بدتر از همه، تسلیم شده است. رئال مادرید تلاش کرد از مربی‌ای محافظت کند که تمامی ابزارهای لازم برای موفقیت را از او سلب کرده است. باشگاه ژابی را در صف بازیکنان اصلی و ذخیره قرار داد تا برنابئو او را تشویق کند. هواداران به مانند تشویق نهایی در مراسم معارفه امباپه، پاسخ مثبت دادند و منتظر معجزه‌ای بودند که رخ نداد. بازیکن فرانسوی به هر دلیلی، در هیچ یک از لحظات حساس اخیر، از جمله حذف مقابل آرسنال، حضور نداشته است. شرایط به نقطه‌ای رسیده که دیگر همه چیز به تصمیمات بازیکنان بستگی دارد. در آغوش کشیدن رودریگو توسط ژابی آلونسو، شبیه تسلی دادن به کسی در اوج ناامیدی بود. این گل، یک رستگاری پس از بازی‌های بی‌شماری بود که حاصل تلاشی بود که در مقایسه با هزینه‌های صرف شده، نتیجه بسیار کمی داشت. چهره مربی باسکی نشانگر یک حرفه‌ای خسته بود که کنترل امور را رها کرده و به استراحتی نیاز دارد که تنها زمانی که از رئال مادرید خارج شود، آن را خواهد یافت. تحمل فشار نیمکت‌های سطح اول، به زمان و اختیار نیاز دارد. اختیاری شبیه به آنچه گواردیولا دارد؛ کسی که یک بار دیگر با عطر موفقیت خود، برنابئو را آزار داد؛ موفقیتی که نتیجه بیشترین تعداد برد در معبد رئال مادرید است. او با کنایه همیشگی‌اش گفت: «کدام برد طعم بهتری دارد؟ خب، اولین برد، که ۶-۲ بود.»، در حالی که می‌دانست نسخه فعلی منچسترسیتی برای بردن این رئال مادرید کافی است، اما برای فتح لیگ قهرمانان کافی نیست. این گذشت و مهربانی نسبت به ژابی آلونسو و باشگاه، چیزی نیست که هوادارانی که از او متنفرند تحمل کنند. آنها یک شخصیت بزرگ روی نیمکت می‌خواهند. زیدان، پنهان زیر کلاه؛ برنابئو، به ستوه آمده گواردیولا تقریباً همیشه حق دارد و دعوت او از ژابی آلونسو که «بر اساس دیدگاه خودش کار کند»، یک تحلیل صادقانه از وضعیت فعلی مربی باسکی بود. و انگار که این نشانه‌ها که او را به یک مرده متحرک تبدیل کرده‌اند، کافی نبود. زین‌الدین زیدان به صورت ناشناس در برنابئو حضور داشت. هرچند تشخیص چهره خاص او سخت نیست، حتی اگر کلاهی بر سر داشته باشد؛ کسی که محتمل‌ترین گزینه برای سرمربیگری تیم ملی فرانسه است. یا حداقل این چیزی است که محافل خاصی که بازگشت سوم او به رئال را درست نمی‌دانند، سعی در القای آن دارند. این فوتبال است و کسی چه می‌داند؟ شاید با یکی دو شکست دیگر، زیدان نظرش را عوض کند. اگر هواداران رئال مادرید چیزی را تحمل نکنند، فریب خوردن است. به همین دلیل، و همچنین با دانستن اینکه چه تیمی روبروی آن‌ها قرار دارد، بازی با لحن اتمام حجتی که پس از نتایج اخیر تحمیل شده بود، آغاز شد. آن‌ها هیچ گذشتی نکردند. به آسنسیو بابت یک حرکت اشتباه اعتراض شد و این بازیکن جوان با جسارتی پاسخ داد که دوباره مجازات شد. این اتفاقات در نهایت نتیجه خود را نشان می‌دهند. اما اگر قرار باشد یک نفر پس از بازی بیشتر مورد سرزنش قرار گیرد، آن وینیسیوس است؛ کسی که فرارهای او در ۱۵ دقیقه اول بازی، او را از سوت‌های اعتراضی که باشگاه با پخش سرود دسیما (سرود قهرمانی دهم) خاموش کرد، نجات نداد. زیرا هیچ کس فراموش نمی‌کند که آن تعویض در ال‌کلاسیکو، با وجود شرایط نسبتاً خوب، اولین شکاف بزرگ را در کشتی سرگردانی ایجاد کرد که شکست را ناعادلانه می‌دانست. این یک نشانه ضعف و کمبود بود. برنابئوی لیگ قهرمانان با برنابئوی لالیگا تفاوت دارد؛ هواداران بسیار متعهدتر و پرشورتر هستند. به همین دلیل، برای تیمی که ۱۵ قهرمانی اروپا دارد، فراخوانی برای اتحاد و تجمع در اواسط دسامبر نامناسب بود. آنچه باید یک بازی مرحله گروهی برای تضمین حضور در «جمع هشت تیم برتر» می‌بود، تبدیل به یک فینال بداهه و شکست‌خورده شد.