به گزارش "ورزش سه"، در فوتبال، هیچ سکوتی بدتر از سکوتی نیست که جای...

به گزارش "ورزش سه"، در فوتبال، هیچ سکوتی بدتر از سکوتی نیست که جای خالی یک گل را پر نمی‌کند. رئال مادرید بدون آن فریاد نجات‌بخش که مشکلات را پنهان و تردیدها را کمرنگ می‌کند، از وایه‌کاس بازگشت. برای نخستین بار در این فصل لالیگا، تیم سفیدپوش موفق به گلزنی نشد و آن هم در بدترین زمان ممکن: درست زمانی که پس از ال‌کلاسیکو نشانه‌هایی از اوج‌گیری نشان می‌داد. وقفه بازی‌ها مانند استراحتی ضروری از راه رسیده، اما در عین حال، آینه‌ای ناراحت‌کننده نیز هست. نه فوتبال، نه ضربه نهایی و این احساس که هنوز چیزهایی برای به حرکت درآوردن موتور تیم کم است. تساوی بدون گل مقابل رایو وایه‌کانو تأیید می‌کند که تیم ژابی آلونسو درگیر بحرانی است که تنها با کم‌دقتی در ضربات آخر توضیح داده نمی‌شود. تیم نه کاملاً بد بازی می‌کند، نه کاملاً خوب. مالکیت دارد، اما زهر ندارد. و وقتی نیش لازم را نداری، چیزی که همیشه همراه امباپه بود، مشکلات بزرگ‌تر می‌شوند. ۵۲٫۹۴ درصدی که زنگ خطر را برای مادرید به صدا درمی‌آورد از آنفیلد تا وایه‌کاس، مسیر کوتاه بود اما فرسایش بسیار. هفته‌ای سیاه برای مادرید. در انگلیس، کورتوا مجبور شد نقش قهرمان را بازی کند تا از یک شکست سنگین مقابل لیورپول جلوگیری کند؛ در وایه‌کاس، تیم سفیدپوش موقعیت زیادی خلق نکرد و همان اندک فرصت‌ها هم بارها به سد دروازه‌بان باتایا خورد. ژابی آلونسو پس از بازی گفت: «اینجا سخت است که بازی را به سمتی که می‌خواهی ببری. این را به فراز و نشیب‌های احساسی ربط نمی‌دهم. لالیگا بازی به بازی است و امروز نتوانستیم پیروز شویم.» امباپه، همان‌قدر مورد انتظار که حیاتی، نماد ناتوانی مادرید بود. در ۹۰ دقیقه فقط ۲۷ بار توپ را لمس کرد و تقریباً هیچ اثری از خود به‌جا نگذاشت. روند گلزنی‌اش (۱۳ گل در ۱۲ بازی) متوقف شد و حالا دو بازی با رکورد افسانه‌ای کریستیانو رونالدو در فصل 15-2014 فاصله دارد. وایه‌کاس امباپه را بلعید و مادرید را بدون بهترین گلزنش رها کرد، ستاره‌ای که تا اینجای فصل ۱۸ گل از ۳۴ گل تیم را به نام خود ثبت کرده است. این عدد ۵۲٫۹۴ درصد از گل‌های رئال مادرید که به نام امباپه ثبت شده، وابستگی شدید تیم به او را آشکار می‌کند. دو بازی بدون گل کیلیان (در مجموع چهار بازی از ۱۶ مسابقه)، دو لغزش برای مادرید. و این احساس که اگر شماره ۱۰ نباشد، همه‌چیز بسیار دشوارتر می‌شود. برای مقایسه، بهترین فصل گلزنی کریستیانو در رئال مادرید (۶۱ گل) تنها ۳۸٫۶۱ درصد از ۱۵۴ گل آن فصل را شامل می‌شد. مسی هم در مسیر مشابهی بود: ۲۹٫۴۶ درصد با ۷۳ گل از ۱۸۵ گل بارسا. پرسش‌هایی بیشتر از پاسخ‌ها با این حال، مشکل فقط فردی نیست، بلکه جمعی است. آمار می‌گوید رئال در هر یک از پنج بازی اخیر لالیگا بیش از ۲۰ شوت زده، چیزی که از زمان پیگرینی در ۲۰۱۰ سابقه نداشته. اما آمار گمراه‌کننده است. از میان این شوت‌ها، تعداد کمی با نیت، باور و خطر واقعی همراه بوده‌اند. مقابل رایو، تنها پنج شوت در چارچوب ثبت شد، و هیچ‌کدام آن‌قدر زهردار نبودند که نتیجه را تغییر دهند. الگوی تکراری: مالکیت بی‌ثمر، حملات قابل پیش‌بینی، تحرک کم و وابستگی بیش‌ از حد به وینیسیوس برای شکستن خطوط دفاعی. باز هم، تنها جرقه‌ای که بازی را تکان داد، وینیسیوس بود. اما بدون شریکی که جرقه‌اش را همراهی کند، استعدادش در میان پاهای مدافعان حریف گم می‌شود. ژابی آلونسو که پس از ال‌کلاسیکو مسیر را تا حدی اصلاح کرده بود، حالا دوباره با همان پرسش‌ها روبه‌رو است. وقفه بازی‌ها فرصتی برای نفس کشیدن و بازاندیشی است. ژابی باید روی بازی در یک‌سوم پایانی زمین کار کند، دوباره مهاجمانش را به جریان بازی وصل کند و مهم‌تر از همه، اعتمادبه‌نفس تیم را که تا دو هفته پیش وجود داشت، بازگرداند. چون گل‌ها بازخواهند گشت، اما رئال نمی‌تواند منتظر بنشیند. فعلاً بدون گل مانده است، بدون لبخند و با پرسش‌هایی بیشتر از پاسخ‌ها.