به گزارش ورزش سه، استقلال در هفته‌ای دیگر از لیگ برتر نه فقط سه...

به گزارش ورزش سه، استقلال در هفته‌ای دیگر از لیگ برتر نه فقط سه امتیاز به دست آورد و صدرنشینی‌اش را تثبیت کرد، بلکه یک‌بار دیگر نشانه‌هایی روشن از تکامل ساختار تاکتیکی خود در دوران ساپینتو را به نمایش گذاشت. تیمی که در ابتدای فصل نوسان داشت و بین ایده‌های هجومی و ثبات دفاعی سرگردان بود، حالا تبدیل به تیمی شده که با اطمینان، جسارت و شجاعت فوتبال بازی می‌کند. استقلال امروز محصول ترکیب هوشمندانه‌ی پرسینگ ساختاریافته، ترنزیشن‌های سریع و بازی پویای بین خطوط است؛ تیمی که ذهنیتش از واکنش به ابتکار عمل تغییر کرده است و با حضور دو جین بازیکن خلاق هرکاری بخواهد در زمین انجام می‌دهد! گل دوم استقلال برابر آلومینیوم را باید نه صرفاً یک ضدحمله، بلکه نمونه‌ای کامل از اجرای هماهنگ اصول مدرن فوتبال پوزیشنال بود. حمله‌ای که در دقیقه ۴۷:۰۹ از سمت چپ زمین استقلال آغاز شد، تنها هشت ثانیه بعد با شش بازیکن در باکس حریف به پایان رسید. این حرکت نشان‌دهنده درک بالای بازیکنان از زمان و فضا و تسلط کامل تیم بر لحظه انتقال است. حسین گودرزی با توپ‌گیری در نیمه خودی، آغازگر فاز اول ترنزیشن مثبت(پس از گرفتن توپ، سریع و مستقیم به سمت دروازه حریف حرکت می کنند) بود. گودرزی بلافاصله با یک پاس کوتاه به سمت مهران احمدی، مسیر انتقال را فعال کرد و توپ به ناحیه‌ای رسید که استقلال از پرس تیم حریف خارج شد. در همین لحظه، علیرضا کوشکی با حرکت بدون توپ در نیم‌فضای خالی سمت چپ عمق دفاع آلومینیوم را مورد هدف قرار داد؛ حرکتی که به وضوح تمرین‌شده بود. احمدی پس از کنترل توپ، چند گام به جلو برداشت تا مدافع میانی آلومینیوم را از جای خود بیرون بکشد و سپس با یک پاس عمقی، کوشکی را صاحب توپ کند. این حرکت ترکیبی از جذب حریف به داخل و ایجاد فضا در پشت خطوط بود، دو مؤلفه کلیدی در مدل بازی تیم‌های مدرن اروپایی هم دیده می‌شود و در این صحنه واضح به نمایش گذاشته شد. در فاز دوم حمله، استقلال با برتری عددی در زون ۱۴ و پس از آن محوطه حریف ساختار دفاعی آلومینیوم را دچار فروپاشی کرد. منیر الحدادی با هوشمندی از سمت چپ به مرکز متمایل شد تا گزینه اول پاس شود، یاسر آسانی در نیم‌فضای راست با تغییر زاویه مداوم سر خود و نگاه به اطراف در پی فضای خالی بود و احمدی نیز از کناره به عمق متمایل شد تا فضای سمت چپ را برای کوشکی باز کند. در سمت دیگر، سعید سحرخیزان با دوندگی سریع مدافع مستقیم کوشکی را به خودش مشغول کرد و از منطقه خارج کرد و حسین گودرزی با اضافه شدن به “Second Line” آماده جمع‌آوری توپ برگشتی بود، شوت‌زنی و موج دوم حمله شد! لحظه ارسال کوشکی دقیقاً همان نقطه اوج طراحی بود؛ استقلال در آرایش شش به پنج وارد باکس آلومینیوم شد. مدافعان حریف که در واکنش به حرکت سحرخیزان به عقب رفته بودند، فضا را در ناحیه مرکزی باز گذاشتند و الحدادی با هوشمندی در Blind Side(حرکت مهاجم به منطقه‌ای خارج از میدان دید مدافع) جای‌گیری کرد. پاس کات‌بک دقیق کوشکی و ضربه تمام‌کننده هافبک هجومی نتیجه نهایی الگویی بود که طی هفته‌های گذشته بارها در تمرینات استقلال تکرار شده است. نکته مهم در ساختار فعلی استقلال، هماهنگی کم‌نظیر بین سه فاز حیاتی بازی مدرن است: ۱. پرسینگ بالا، استقلال در فاز دفاعی با آرایش ۴-۲-۳-۱ فشرده پرس می‌کند و در لحظه از دست دادن توپ، با سه بازیکن نزدیک به توپ، شکل “کانتر پرس ترپ” می‌گیرد. ۲. ترنزیشن مثبت: در زمان تصاحب توپ، مسیر عمودی پاس‌ها مشخص است؛ ساپینتو تیمش را طوری چیده که انتقال از دفاع به حمله کمتر از ۱۰ ثانیه زمان ببرد و این مهم با حضور بازیکنانی مانند آسانی، کوشکی و سحرخیزان ممکن است، حضور بازیکنانی مانند نازون یا وینگرهایی که به بازی مکث می‌دهند کامل این امکان را از آبی‌ها خواهد گرفت. ۳. فاز سوم: حضور چند بازیکن درون باکس و ایجاد برتری عددی هدفمند در زون مرکزی یا کناری، شبیه به الگوی فوتبال پوزیشنال تیم‌های سطح اول اروپاست و در حال حاضر در ترکیب استقلال اجرا می‌شود. در چنین سیستمی، بازیکنان کلیدی استقلال هرکدام نقش‌های مشخصی دارند. مهران احمدی وظیفه انتقال جریان توپ از خطوط پایین را دارد. گودرزی با قدرت بدنی و هوش پوزیشنال بالا، نقش را ایفا می‌کند و کوشکی در قالب “Inverted Winger” مسئول خلق برتری عددی در سمت چپ است. در کنار آن‌ها، منیر الحدادی با تجربه بین‌المللی‌اش، در نقش “False 9” یا مهاجم کاذب، با حرکات مورب خود خطوط دفاعی حریف را می‌کشد و فضا برای نفوذ سایر بازیکنان ایجاد می‌کند. تیم ساپینتو در هفته‌های اخیر نشان داده که استقلالش فقط به دنبال نتیجه نیست، بلکه به دنبال تسلط بر بازی است. در مدل او، حتی زمانی که تیم جلو می‌افتد، خطوط فشرده باقی می‌ماند اما پرس قطع نمی‌شود. همین فلسفه باعث شده استقلال در نیمه دوم بازی‌ها افت نکند و اغلب گل‌های خود را در فازهای پایانی مسابقه به ثمر برساند. برای رقبای استقلال، مهار این ساختار به معمایی پیچیده تبدیل شده است. بستن کناره‌ها، خطر استفاده از فضاهای مرکزی را دارد؛ کاهش فشار در میانه زمین، باعث نفوذ سریع کوشکی و الحدادی می‌شود و تلاش برای مقابله با پرس استقلال، نیاز به گردش توپ در سطحی دارد که کمتر تیمی در لیگ ایران از پس آن برمی‌آید. استقلال ساپینتو در مسیر تبدیل شدن به یکی از مدرن‌ترین تیم‌های سال‌های اخیر فوتبال ایران است؛ تیمی با هویت هجومی، انسجام در خطوط، ترنزیشن‌های برق‌آسا و ذهنیتی برنده، تیمی که هر بازی‌اش بیش از یک نتیجه، یک الگوی تاکتیکی است.