به گزارش ورزش سه،  این دیدار می‌توانست بزرگ‌ترین افتخار تاریخ...

به گزارش ورزش سه،  این دیدار می‌توانست بزرگ‌ترین افتخار تاریخ والیبال ایران را رقم بزند، اما در روزی تلخ و پرفرازونشیب، رؤیای بازیکنان و هواداران نیمه‌کاره ماند. جمهوری چک تیمی نبود که از نظر فنی برتری قاطع بر ایران داشته باشد، اما رفته‌رفته توانست با تمرکز بالاتر، بازی منسجم‌تر و استفاده از اشتباهات ایران، جریان مسابقه را به سود خود تغییر دهد. بازیکنان ایران با آگاهی از توانایی‌های خود پا به میدان گذاشته بودند و از همان ابتدا نشان دادند که می‌توانند جریان مسابقه را در دست بگیرند. با این حال، لحظه‌های کلیدی و امتیازهای حساس، جایی بود که تفاوت رقم خورد. غفلت‌های کوچک، از دست دادن چند توپ ساده و افت تمرکز در امتیازهای پایانی، حریف را به بازی برگرداند و فشار روانی را بر ملی‌پوشان ایران دوچندان کرد. نتیجه این شد که تیمی که می‌توانست برنده باشد، اسیر اشتباهات خود شد و فرصت تاریخی صعود به نیمه‌نهایی را از دست داد. پایان بازی صحنه‌ای پر از احساس بود. اشک‌های بازیکنان ایران روی زمین مسابقه جاری شد؛ اشکی از جنس حسرت و تلخی، نه به‌خاطر کمبود شایستگی، بلکه به دلیل فرصت ازدست‌رفته‌ای که می‌توانست جایگاه والیبال ایران را در سطح جهانی تثبیت کند و بزرگترین افتخار تاریخ را رقم بزند. این لحظه شبیه سوت پایان بازی ایران و پرتغال و گریه ملی‌پوشان ایران روی چمن ورزشگاه سارانسک بود. ما تقریبا به دور بعد صعود کرده بودیم اما این اتفاق رخ نداد. اینجا هم، ست دوم مال ما بود اما ناگهان چیزی از دستمان بیرون کشیده شد. امروز می‌توانست روز جشن ملی والیبال باشد، اما حالا گریه اسفندیار!  افسوس کلمه کمی برای توصیف احساس ماست.