به گزارش ورزش سه، در یکی از جدیدترین آرای کمیته استیناف فدراسیون...

به گزارش ورزش سه، در یکی از جدیدترین آرای کمیته استیناف فدراسیون فوتبال، باشگاه فولاد خوزستان به پرداخت بیش از ۵۵ میلیارد ریال به‌عنوان اصل خواسته و وجه التزام ناشی از تأخیر در پرداخت اقساط به باشگاه هوادار محکوم شده است. اما اهمیت این رأی، مبلغ آن نیست؛ بلکه باید آن را نمادی از یک نقص ساختاری جدی در نحوه تنظیم قراردادهای فوتبالی در ایران دانست. وجه التزام روزانه؛ معادل یک درصد کل قرارداد!طبق مفاد قراردادی که میان دو باشگاه تنظیم شده بود، در صورت تأخیر در پرداخت هر قسط، باشگاه فولاد موظف به پرداخت روزانه یک درصد از مبلغ کل قرارداد (۱۱۰ میلیارد ریال) به‌عنوان وجه التزام بوده است؛ یعنی روزانه ۱.۱ میلیارد ریال. به عبارت دیگر، تأخیری ۱۰۰ روزه می‌تواند باعث شود باشگاه، معادل کل مبلغ قرارداد را دوباره پرداخت کند. چنین شرطی اگرچه با رضایت طرفین در قرارداد درج شده و در ظاهر مشمول ماده ۱۰ قانون مدنی است، اما از منظر اصول حقوق قراردادها، پرسش‌هایی جدی را درباره توازن و انصاف در مفاد توافق ایجاد می‌کند. ضعف در تنظیم قراردادهای فوتبالیدر فوتبال ایران، بسیاری از قراردادها بدون نظارت دقیق حقوقی و بدون ارزیابی آثار عملی بندهای مختلف تنظیم می‌شوند. این مشکل به‌ویژه در مورد شروطی مانند وجه التزام، بسیار شایع است. در حالی که در اغلب نظام‌های حقوقی، هدف از تعیین وجه التزام جبران خسارت معقول تأخیر است، در این پرونده، جریمه‌ای تعیین شده که می‌تواند از مبلغ اصلی قرارداد هم فراتر برود.این موضوع نشان‌دهنده آن است که در فرآیند تنظیم قرارداد، جنبه‌های فنی و حقوقی به درستی مورد توجه قرار نگرفته و شرطی پذیرفته شده که عملاً نامتوازن و خطرآفرین است. اعتراض به قراردادی که خود تنظیم کرده‌ایمنکته تأمل‌برانگیز دیگر در این پرونده، اعتراض باشگاه فولاد به همین شرط قراردادی است که خود آن را پذیرفته و امضا کرده است. اعتراض به وجه التزام در حالی صورت گرفته که این شرط بدون اجبار و با آگاهی طرفین وارد قرارداد شده است. این رفتار، بیش از آنکه ناشی از بی‌اعتباری شرط باشد، نشانه‌ای از فقدان درک حقوقی کافی از آثار قراردادهای امضاشده است. باشگاهی که بدون تحلیل دقیق مفاد یک قرارداد آن را می‌پذیرد، در مرحله اجرا به ناچار با تبعات سنگین آن مواجه می‌شود. پرونده اخیر میان فولاد و هوادار، بار دیگر بر لزوم بازنگری جدی در نظام قراردادنویسی در فوتبال ایران تأکید می‌کند. باشگاه‌ها باید بدانند: هر بندی در قرارداد، بار حقوقی خاص خود را دارد، پذیرش شروط نامتعادل می‌تواند خسارت‌های سنگینی ایجاد کند و اعتراض به قراردادی که خود آن را امضا کرده‌ایم، راه‌حل مناسبی برای جبران ضعف کارشناسی نیست. عادل عابدجوی