تیم ملی والیبال اوکراین؛ امیدی در دل ویرانی به گزارش خبرگزاری...

تیم ملی والیبال اوکراین؛ امیدی در دل ویرانی به گزارش خبرگزاری تسنیم، در سالن ماراکانازینیوی ریودوژانیرو، دیدن لبخند در میان بازیکنان تیم ملی والیبال اوکراین دشوار است. در هنگام گرم‌ کردن، شوخی و خنده‌ها نایابند و هنگام نواختن سرود ملی، تنها چند ثانیه‌ای تأمل و غرور دیده می‌شود. در دوری از جبهه جنگ، بازیکنان تلاش می‌کنند تا در زمین بازی از واقعیت تلخ جنگ با روسیه فاصله بگیرند؛ جنگی که خانواده و دوستانشان را هر روز درگیر خود کرده است. در کنار آن‌ها، «رائول لوزانو» مربی آرژانتینی 68 ساله، که سابقه فعالیت در کشورهایی چون لهستان، آلمان، ژاپن، چین و ایتالیا را دارد، نهایت تلاش خود را می‌کند تا بهترین عملکرد را از بازیکنانی بگیرد که هر یک بار سنگینی از رنج را بر دوش می‌کشند. او که از سال 2024 در بحبوحه جنگ، هدایت تیم اوکراین را بر عهده گرفته، اکنون با واقعیتی روبروست که درک آن برای کسانی که دور از زندگی روزمره اوکراینی‌ها هستند، دشوار است. به دلایل امنیتی، 95 درصد تمرینات تیم در کشور همسایه، لهستان، انجام می‌شود و بازگشت به اوکراین، به ندرت و تنها برای مدت کوتاهی ممکن است. پیش از آغاز لیگ ملت‌های والیبال (VNL)، تیم تنها یک هفته را «در خانه» سپری کرد؛ البته دور از جبهه نبرد و بدون نزدیک شدن به کی‌یف، پایتختی که هدف بمباران‌های مکرر است. در همین مدت، دو بازیکن پدر شدند. لوزانو با احساساتی آشکار، این تجربه‌ها را چنین روایت می‌کند: دختر سوم توپچی، بازیکن پست قطر پاسور ما، هنگام تمرینات به دنیا آمد و او هنوز فرزندش را ندیده است. همچنین دختر نالوشنی، بازیکن پُست دریافت‌کننده، روز جمعه به دنیا آمد و ما روز شنبه عازم لهستان شدیم. او تنها یک روز با نوزادش بود و اکنون نمی‌داند که دوباره چه زمانی او را خواهد دید. پس از هر بازی یا تمرین، بازیکنان با بررسی تلفن‌های همراه، از وضعیت خانواده‌هایشان مطلع می‌شوند؛ لحظه‌ای که واقعیت تلخ جنگ دوباره به قلب تمرکز ورزشی آنان بازمی‌گردد. لوزانو می‌‌گوید: برخی از بازیکنان خانه‌های خود را از دست داده‌اند و خانواده‌هایشان را به مناطق امن‌تر منتقل کرده‌اند. بسیاری، دوستان و آشنایانشان را در جنگ از دست داده‌اند. با این حال، شکایتی نمی‌کنند. ایستادگی و اراده این تیم مرا شگفت‌زده کرده است. ما پنج ماه نمی‌توانیم به خانه بازگردیم؛ این یعنی بازیکنان خانواده‌های خود را نخواهند دید. این شرایط اصلاً آسان نیست. در سراسر جهان، تیم اوکراین در حین بازی والیبال با حمایت‌هایی مواجه شده است. روز چهارشنبه 11 ژوئن، بیشتر تماشاگران حاضر در سالن ماراکانازینیو در ریودوژانیرو از این تیم حمایت کردند و پیروزی 3 بر صفر برابر ایالات متحده، طعمی خاص برای آنها داشت. لوزانو با احتیاط در کلمات، درباره این مسابقه خاص گفت: برای آن‌ها این پیروزی بیش از همیشه خاص بود. حتی اگر وضعیت سیاسی کنونی آمریکا نبود، شکست ایالات متحده در چنین رقابتی فوق‌العاده بود. اما با توجه به کاهش حمایت‌ها از اوکراین پس از روی کار آمدن ترامپ، این برد معنا و ارزش بیشتری داشت. او در پایان، با لحنی صادقانه تصریح کرد: من معمولاً در سیاست دخالت نمی‌کنم، اما نمی‌توانم سکوت کنم. شرایط در اوکراین این فاجعه‌بار است. اگر ارتش‌ها با هم بجنگند، موضوعی دیگر است، اما حمله به مردم بی‌دفاع، بزدلانه است. ما تمام تلاش خود را می‌کنیم تا جهان اوکراین را ببیند و بداند چه می‌گذرد. این جنگ سه سال است که ادامه دارد و متأسفانه پایانی برای آن دیده نمی‌شود. انتهای پیام/