به گزارش "ورزش سه"، یک نام هست که دیگر تحمل شنیدنش را نداریم: مارک...
به گزارش "ورزش سه"، یک نام هست که دیگر تحمل شنیدنش را نداریم: مارک کوکوریا. نه به‌‌خاطر این که خطای هند واضح این بازیکن اسپانیایی در مرحله یک چهارم نهایی یورو با جریمه همراه نشد، بلکه چون این حجم از شکایت مداوم درباره آن هند و تمرکز اغراق‌‌آمیز بر کوکوریا به عنوان دشمن شماره یک دارد نگاه ما به واقعیت فوتبال آلمان را منحرف می‌کند. واقعیت چیست؟ ما تنها در سه بازی از هفت دیدار خانگی‌مان در یورو و مراحل پایانی لیگ ملت‌ها پیروز شدیم، مقابل اسکاتلند، مجارستان و دانمارک. ما برابر همه تیم‌های بزرگ باختیم: اسپانیا، پرتغال و فرانسه. زمانی که جام‌ها اهدا می‌شوند، ما مقابل تلویزیون نشسته‌ایم. راستش را بخواهید، اگر در فینال دیشب حاضر بودیم، فقط یک حواس پرتی محسوب می‌شدیم. اما چه کسی می‌داند اگر در سال ۲۰۲۴ مقابل اسپانیا آن هند کوکوریا... بس است! کافی است! واقعیت این است: ما حذف شده‌ایم! هرگز نخواهیم فهمید اگر آلمان یک پنالتی درست دریافت کرده بود، چه می‌شد یا برابر انگلیس و فرانسه چه پیش می‌آمد. هرچه بیشتر خودمان را بابت این بدشانسی دلداری بدهیم، دیرتر متوجه می‌شویم که هنوز یک تیم در کلاس جهانی نیستیم. حتی اگر بسیاری علاقه‌ای به شنیدن این واقعیت نداشته باشند، یورو ۲۰۲۴ بدترین تورنمنت خانگی ما بود. قهرمانی جهان در ۱۹۷۴، نیمه نهایی در ۱۹۸۸، مقام سوم در ۲۰۰۶ و حالا یک‌چهارم نهایی در ۲۰۲۴. بله، جو در این مسابقات که در خانه ما برگزار شد در سطح جهانی بود. اما عملکرد ما چنین نبود و نیست. یولیان ناگلزمان، سرمربی تیم ملی، پس از شکست ۰-۲ مقابل فرانسه جمله‌ای درست اما خطرناک گفت: «بازی خوب به نظر می‌رسید اما نتیجه‌اش درست نبود.» ما نباید به پیروزی‌های ظاهری دلخوش کنیم، بلکه باید پس از این ناکامی در لیگ ملت‌ها صادقانه حرف بزنیم. چرا ویرتز در مرکز زمین بازی نمی‌کند؟ چرا باز هم آزمایش دفاع سه نفره مقابل پرتغال؟ چرا تامین توپ کیمیش در جناح راست به جای مرکز میدان تعیین کننده است؟ چرا تا این حد در تمام کنندگی ضعیف هستیم؟ چرا تعویض‌ها تیم را ضعیف‌تر می‌کنند؟ آیا باید حتی بیشتر به شور و همدلی تکیه کنیم چون از نظر کیفی از تیم‌های بزرگ پایین‌تر هستیم؟ سرمربی تیم ملی باید به سرعت پاسخ این پرسش‌ها را پیدا کند. شاید اگر بیشتر در ورزشگاه‌ها حاضر شود و بازیکنانش را از نزدیک ببیند، راحت‌تر باشد. یک مربی ملی باید حداقل هفته‌ای یک بار به ورزشگاه برود. در نهایت، او بین بازی‌های ملی تقریباً هیچ برنامه‌ای ندارد. ناگلزمان در ۲۳ بازی، ۱۲ پیروزی داشته است. با نرخ برد ۵۲.۱ درصد، عملکرد ما چندان برنده محور نیست. لوئیس دلا فوئنته (اسپانیا)، نرخ پیروزی ۸۱.۳ درصدی دارد، در حالی که روبرتو مارتینسز در پرتغال هم به ۷۶.۷ درصد رسیده است. بیدار شو، فوتبال آلمان! و لطفاً، دیگر هرگز نام کوکوریا را نیاور! منبع: بیلد آلمان
دیدگاهتان را بنویسید