به گزارش "ورزش سه"، این روزها در رئال فضا پر از احساسات است. هنوز...

به گزارش "ورزش سه"، این روزها در رئال فضا پر از احساسات است. هنوز جدایی لوکا مودریچ، اسطوره‌ای که در اوج پختگی به رئال مادرید پیوست و حالا با فوتبالی که هنوز در پاها و ذهنش جاری است، این تیم را ترک می‌کند، برایمان قابل هضم نیست. در حالی که هنوز در حال پذیرش این جدایی هستیم، خبر خروج لوکاس واسکز نیز به گوش می‌رسد. بازیکنی با بیش از 400 بازی با پیراهن رئال، بدون جلب توجه، بدون زرق‌وبرق یک ستاره، اما مورد تحسین همه آن‌هایی که بازیکنان فداکار را می‌شناسند، کسی که وظیفه‌اش را انجام می‌دهد، به تیم کمک می‌کند و همیشه ارزشی افزوده به همراه دارد. او هر نقشی که مربی‌اش از او خواسته بازی کرده و گاهی با تلاش برای انجام کارهای بیشتر، خود را به چالش کشیده است. کلاهمان را برای این بازیکن برمی‌داریم. او از آن دسته بازیکنانی است که به آنها «بازیکن باشگاهی» می‌گویند، گویی در رده‌ای پایین‌تر هستند، اما برای بسیاری آنها در بالاترین سطحند. خداحافظی مودریچ همه‌چیز را تحت‌الشعاع قرار داده، اما باید به لوکاس هم توجه کنیم؛ او از در پشتی نمی‌رود. او نیز غرق در افتخارات است، با مجموعه‌ای درخشان از جام‌ها و نقشی کلیدی در موفقیت‌ها. الگویی برای جوانانی که تازه شروع کرده‌اند، تا بدانند بودن در این قاب به همان اندازه، یا حتی بیشتر از درخشیدن در آسمان ستارگان، ارزشمند است. با شماره 17 بر پشت، او بازیکنی همه‌کاره بود، با کیفیتی بیش از آنچه به او نسبت داده می‌شود، با غیرت و ارزش‌هایی فراتر از تصور و نشانه‌ای از موفقیت بر پیشانی‌اش. آنچلوتی شایسته خداحافظی‌ای بود که برایش ترتیب داده شد، مودریچ هم همین‌طور، اما لوکاس در مرکز توجه نبود. همان‌طور که در تمام دوران حضورش در رئال، نورافکن‌ها روی دیگران بود، اما او همیشه در متن بازی حضور داشت. مراسم ادای احترام پس از بازی رئال مادرید و رئال سوسیداد فوق‌العاده بود؛ تونل افتخار بازیکنان (از جمله تیم سوسیداد و داوران) برای مودریچ بی‌نظیر بود، اما توجه به لوکاس واسکز در میان آن همه محبت در برنابئو اندک به نظر آمد.