به گزارش "ورزش سه"، ناپولی پس از یک پیروزی دلچسب جشن می‌گیرد،...

به گزارش "ورزش سه"، ناپولی پس از یک پیروزی دلچسب جشن می‌گیرد، اینتر توضیح می‌دهد و خودش را زیر سوال می‌برد. سبقت در آخرین پیچ اتفاق نیفتاد و البته اگر هم می‌افتاد، تنها سومین بار در تاریخ سری آ بود که چنین چیزی از زمان سه‌ امتیازی شدن مسابقات رخ می‌داد. آیا ناپولی قهرمان شد یا اینتر بازنده؟ این سوالی است که می‌تواند آنتونیو کونته و سیمونه اینزاگی را به یک توافق برساند: هرکس که برنده شد، شایسته‌اش بود. هرکس که باخت، تمام توانش را گذاشت. این دستور زبان مربیان است. اما پس از آن، حقیقت یک فصل وجود دارد که در آن لغزش‌ها از هر دو طرف بی‌شمار بود و در نهایت این لغزش‌ها اینتر را جریمه کردند: برای اولین بار در تاریخ فوتبال ایتالیا، قهرمانی از آن تیمی شد که در ماه فوریه – ماهی که معمولاً ماه تعیین‌ کننده برای اوج‌گیری است – حتی یک بازی را هم نبرده بود. گل‌های خورده‌ بیش از حد و لیگ قهرمانان که انرژی تیم را تحلیل برد. در فوتبال ایتالیا، همان‌طور که خرد جمعی بار دیگر تایید کرد، قهرمانی نصیب تیمی می‌شود که بهترین خط دفاع را دارد. در پایان نیم‌ فصل اول، اینتر از کل فصل گذشته سری آ گل بیشتری دریافت کرده بود؛ آماری که خود گویای همه چیز است. عملکرد خارج از خانه نیز ناامیدکننده بود، به‌ خصوص در نیم فصل اول: تساوی ۲-۲ در جنوا در هفته اول، سپس تساوی ۱-۱ در زمین مونزایی که گزینه سقوط بود و شکست عجیب ۰-۳ در فرانکی. همه این‌ها امتیازاتی بودند که در این مسیر از دست رفتند و سپس لیگ قهرمانان آمد که انرژی تیم را تحلیل برد. واقعیت‌ها این را می‌گویند: تساوی‌ها با پارما پیش از دیدار رفت با بایرن، دو شکست برابر بولونیا و رم بین بازی برگشت با آلمانی‌ها و بازی رفت با بارسلونا. در مقطع حساس فصل، اینتر – با ۱۸ بازی بیشتر از ناپولی – توان تحمل این فشار را نداشت. و البته مسائل دیگری هم هست اما وارد قلمرو قضاوت‌های ذهنی می‌شود: کسانی که از اینزاگی انتقاد می‌کنند، او را به خاطر صرف انرژی در جام حذفی مورد شماتت قرار می‌دهند. خود این مربی از صحنه‌های داوری به ضرر تیمش گله دارد. هر کس برای خود دلیلی دارد اما در نهایت جام به ناپل رفته است.