به گزارش "ورزش سه"، سوت پایان دربی شماره ۱۰۵ به صدا درآمد و بار...

به گزارش "ورزش سه"، سوت پایان دربی شماره ۱۰۵ به صدا درآمد و بار دیگر استقلال، بازنده همیشگی این میدان، با سری خمیده از زمین خارج شد. این شکست دیگر برای هواداران آبی عجیب نیست؛ هفده بازی بدون برد، هفده فرصت برای انتقام، هفده مرتبه حسرت و افسوس… و حالا عدد ۱۸ هم به این کابوس افزوده شد. انگار که استقلالی‌ها خودشان هم باور کرده‌اند که پرسپولیس، همان سایه‌ای است که همیشه بر سرشان سنگینی می‌کند، همان دیواری که هر چه به آن می‌کوبند، تکان نمی‌خورد. شکست امروز، مثل همیشه، حاصل اشتباهات بچه‌گانه بود. یک پاس اشتباه مهران احمدی، جاگیری نامناسب چشمی و حردانی، و در نهایت پنالتی علیپور؛ چیزی که برای پرسپولیس یک هدیه از سمت حریف بود تا یک شاهکار تاکتیکی. گلی که دست‌های استقلال را از همان ابتدا به نشانه تسلیم بالا برد. آبی‌ها هرچند در نیمه دوم جنگیدند، هرچند برای لحظاتی امید را به دل هوادارانشان بازگرداندند، اما باز هم فاجعه‌ای تازه خلق کردند. یک لحظه غفلت، یک‌بار دیگر جاگیری عجیب و یک‌بار دیگر گل خوردن از تاکتیکی که همه از قبل می‌دانستند. آیا این تیم هرگز یاد می‌گیرد که چگونه برنده شود؟ سال‌هاست که استقلال در برابر رقیب سنتی، تنها چیزی که ندارد، شخصیت یک تیم قهرمان است. انگار که شکست در DNA این بازیکنان حک شده است. فرقی نمی‌کند که چه کسی روی نیمکت نشسته باشد، چه کسی در ترکیب بازی کند یا حتی چه داوری قضاوت را بر عهده بگیرد، نتیجه همیشه یک چیز است: استقلال نمی‌برد. بازیکنانی که بارها این میدان را تجربه کرده‌اند اما همچنان با همان ضعف‌های تکراری به میدان می‌روند، نه تنها گره‌ای از مشکلات تیم باز نمی‌کنند، بلکه با هر اشتباه‌شان، یک دربی دیگر را از دسترس استقلال خارج می‌کنند. هفت سال است که استقلال یک برد ساده در جریان بازی مقابل پرسپولیس را تجربه نکرده است. هفت سال فرصت بود تا این طلسم شکسته شود، تا حداقل یک‌بار غرور هواداران به آن‌ها بازگردد، اما هیچ اتفاقی نیفتاد. بازیکنان می‌آیند و می‌روند، مربیان تغییر می‌کنند، مدیران یکی پس از دیگری می‌آیند، اما استقلال همچنان همان تیمی است که در دربی‌ها برنده نمی‌شود. شاید دیگر وقت آن رسیده که این باشگاه، آینه‌ای روبه‌روی خود بگذارد و با شجاعت اعتراف کند که با این ذهنیت، دیگر چیزی از "تیم بزرگ" در استقلال باقی نمانده است. اما آیا فقط بازیکنان مقصرند؟ قطعا نه. مدیرانی که در سال‌های اخیر با تصمیمات عجیب و نابودگرانه، استقلال را از یک تیم مدعی به یک تیم معمولی تبدیل کردند، همان‌هایی که بودند و دیدند که تیمشان در حال سقوط به ورطه تکرار و شکست است، اما هیچ کاری نکردند، آن‌ها هم به اندازه بازیکنان و حتی بیشتر در این ناکامی شریک هستند. تیمی که زمانی پرچم‌دار فوتبال ایران بود، امروز با هزار اما و اگر، با استرس و دلهره، بازی‌هایش را برابر پرسپولیس دنبال می‌کند. چه اتفاقی برای استقلال افتاد؟ چرا تیمی که زمانی فاصله‌ای زیاد در تعداد بردها با پرسپولیس داشت، حالا از رقیبش عقب افتاده است؟ هیچ‌کس نمی‌داند آینده چه خواهد شد، شاید استقلال در هفته‌های آینده النصر را شکست دهد، شاید حتی جام حذفی را فتح کند، اما همه این‌ها چیزی را تغییر نمی‌دهد. استقلال نیاز به یک خانه‌تکانی اساسی دارد، نیاز به بازیکنانی دارد که روحیه برد را با خود به زمین بیاورند، نه حسرت و ناامیدی را. شاید روزی این کابوس ۱۸ بازی بدون برد تمام شود، اما تا آن زمان، استقلال همچنان در سایه سنگین پرسپولیس، در حسرت برد در دربی‌های پایتخت، سرگردان خواهد ماند. اما واقعیت تلخ این است که استقلال دیگر حتی شبیه یک تیم مدعی هم نیست. تیمی که روزگاری برای فتح آسیا می‌جنگید، حالا حتی در لیگ داخلی هم نمی‌تواند از پس مهم‌ترین بازی فصلش بربیاید. این تیم فقط یک مشکل فنی ندارد، بلکه از ریشه دچار بحران شده است. روحیه‌ای که سال‌ها باخت را پذیرفته، دیگر نمی‌تواند ناگهان به بردن عادت کند. مدافعانی که در ساده‌ترین اصول دفاعی مشکل دارند، هافبک‌هایی که در لحظات حساس غیب می‌شوند، و مهاجمانی که حتی نمی‌دانند چگونه یک موقعیت گل را تبدیل به برتری کنند؛ همه این‌ها نشان می‌دهد که استقلال برای موفقیت، فقط به تغییر مربی یا مدیر نیاز ندارد، بلکه باید از پایه و اساس، تیمی جدید ساخته شود. ۱۸ بازی بدون برد برای تیمی مثل استقلال، نه یک رکورد، که یک فاجعه تاریخی است. و هر هفته که می‌گذرد، این فاجعه بیشتر در ذهن بازیکنان و هواداران نهادینه می‌شود. شاید روزی این تیم دوباره اوج بگیرد، شاید روزی دوباره هواداران استقلال با غرور سرشان را بالا بگیرند، اما نه با این بازیکنان، نه با این مدیران، و نه با این ذهنیت. استقلال، تیمی که روزی نماد افتخار بود، امروز فقط یک تیم شکست‌خورده دیگر در برابر پرسپولیس است. شاید باید از صفر شروع کرد، شاید باید قبول کرد که دوران جدیدی آغاز شده؛ دورانی که استقلال دیگر آن استقلال همیشگی نیست.