ماجرای رسولی و فدراسیون دوومیدانی/لزوم حرکت در چارچوب و اصول به...

ماجرای رسولی و فدراسیون دوومیدانی/لزوم حرکت در چارچوب و اصول به گزارش خبرنگار ورزشی خبرگزاری تسنیم، هفته گذشته حسین رسولی ملی‌پوش پرتاب دیسک و دارنده مدال طلای بازی‌های آسیایی 2022 هانگژو در مصاحبه‌ای از نداشتن ماساژور، مربی، امکانات ... انتقاد کرد؛ انتقادی که خیلی زود واکنش فدراسیون دوومیدانی را به دنبال داشت و مهدی مستجاب‌الدعوه سرپرست دبیری فدراسیون در مصاحبه با خبرگزاری تسنیم، (اینجا بخوانید) گفت که رسولی در چارچوب مقررات تعیین شده قرار نمی‌گیرد. در شرایطی که شاید به نظر می‌رسید ماجرا ختم به خیر می‌شود، اما در همان یکی دو روز چند مصاحبه دیگر از سوی رسولی نشان داد اختلافات عمیق‌تر از آن چیزی است که تصور می‌شود. در روزهای بعدی اوضاع به سمت آرامش رفت تا اینکه رسولی اواسط هفته یک فیلم در صفحه شخصی‌اش منتشر و در آن به دلیل جلوگیری از حضورش در ورزشگاه آفتاب انقلاب گریه می‌کرد. این اتفاق پس از جلسه کمیته انضباطی رخ داد که در آن تصمیم به تعلیق این ورزشکار تا صدور حکم این کمیته گرفته شده بود. این ورزشکار که در گذشته نیز سابقه ایجاد چند حاشیه از جمله پرتاب تخم مرغ به دیوارهای رنگ شده خوابگاه را نیز در کارنامه دارد، مدعی شد که در جلسه کمیته انضباطی 40،50 نفر حضور داشتند او را مثل یک متهم یک گوشه نگه داشته بودند و بازخواست می‌کردند. اینها همه اتفاقاتی بود که باعث شد دوومیدانی در روزهای گذشته در صدر فدراسیون‌های حاشیه‌دار قرار بگیرد و به نوعی آن شرایط آرام که ظاهراً به صورت ظاهری هم بوده، زیر سوال برود. در رقم خوردن این وضعیت مواردی وجود دارد که باید به آنها اشاره کرد. نکته اول به رفتار حسین رسولی برمی‌گردد. آنچه تاکنون چند بار به آن اشاره شده و مورد تایید قرار گرفته، انجام برخی رفتارهای نامناسب از سوی رسولی است که در چارچوب قوانین وضع شده از سوی فدراسیون نبوده است. زمانی که مقرراتی برای یک اردو وضع می‌شود - ولو اشتباه- باید از سوی ورزشکاران رعایت شود. بدون شک این کار مورد تایید نیست، اما اگر تنها رسولی چنین مواردی نداشته و این کارها توسط چند ورزشکار دیگر نیز انجام شده، فدراسیون باید به منظور رعایت عدالت پیگیری کند. موضوع دوم جلوگیری از ورزشکار سالاری است. این درست است که باید امکاناتی همچون مربی، ماساژور و ... برای یک ورزشکار فراهم باشد و این مسئله وظیفه مسئولان فدراسیون است، اما ورزشکاری که قرار است باز هم به تیم ملی برود، باید الگویی برای سایرین باشد و نظم و انضباطی درون اردویی را رعایت کند. اگر قرار بر آن باشد که رفتارهای خارج از مقررات اردو از سوی رسولی انجام شود و او به همه چیز بی‌تفاوت باشد، این همان ورزشکار سالاری است؛ درست مانند همان شرایطی که در وزنه‌برداری و از سوی کیانوش رستمی وجود داشت و در نهایت دود آن به چشم ورزشکار رفت. مورد سوم به رفتار مسئولان فدراسیون دوومیدانی باز می‌گردد. ورزشکاران با توجه به سن و سال‌شان، مانند فرزند یا برادر کوچک‌تر مسئولان فدراسیون هستند. در واقع باید با آنها در عین اینکه حساب شده و بدون مماشات حرف شود، مهربانانه رفتار شود تا آنها را خانه خودشان بیرون نکرد. ورزشکار مأمنی جز محل تمرین و مسابقه ندارد و حتی اگر اشتباه کند، باز هم می‌توان با لحنی آرام‌تر و سیاستمدارانه‌تر آنها را در مسیر صحیح قرار داد. موضوع دیگر، اشتباهی است که حسین رسولی انجام می‌دهد. اساساً مقایسه شرایط دو ورزشکار با یکدیگر کار اشتباهی است. رسولی به عنوان مرد طلایی بازی‌های آسیایی تلاش می‌کند که خود را با احسان حدادی مقایسه کند و همان چیزهایی را برای خودش در نظر می‌گیرد که در سال‌های گذشته در اختیار حدادی بود. بهتر است رسولی از حواشی فاصله بگیرد و با تمرکز بیشتر به دنبال افتخارآفرینی برود. راهی که او می‌رود و سعی بر آن دارد که با کمک فضای مجازی به اهدافش برسد، به ناکجاآباد منتهی می‌شود. همچنین فدراسیون دوومیدانی نیز باید این توانایی را داشته باشد تا خواسته یا ناخواسته در مسیر اشتباهی قرار نگیرد و با جلوگیری از برخوردهای شتاب‌زده بتواند این مشکل درون خانوادگی را حل کند. رسولی شانس بالایی برای مدال‌آوری در بازی‌های آسیایی 2026 ناگویا دارد و این چیزی است که او و فدراسیون هر دو از آن نفع می‌برند. پس چه خوب است که رسولی در چارچوب حرکت و فدراسیون هم شرایط را مهیا کند اما اگر بنا باشد رسولی همچنان به رفتارهایش ادامه دهد بهتر است فدراسیون روی اصول خود بماند و همانگونه که اکنون روی نام او قلم قرمز کشیده این کار را در ادامه نیز تکرار کند. شرط لازم و کافی برای ادامه حضور رسولی در تیم ملی حرکت او در چارچوب فدراسیون و فاصله گرفتن از حاشیه‌هاست. انتهای پیام/