رمزگشايى از حواشى جودوكاهاى نابينايى كه مى بينند! به گزارش "ورزش...

رمزگشايى از حواشى جودوكاهاى نابينايى كه مى بينند! به گزارش "ورزش سه"، شاید موفقیت های جودوکاهای ایرانی در بازی های پاراآسیایی هانگژو تحت تاثیر برخی حواشی قرار گرفت و خیلی دیده نشد. وحید نوری که یکی از طلایی های ایران در این رویداد بزرگ به حساب می‌آید، دل پری دارد. او که البته حواشی و شایعات مربوط به نابینا جا زدن برخی جودوکاها و اخراج آن ها از دهکده ورزشکاران به این دلیل را رد می‌کند، معتقد است خیلی از جودوکاهایی که در رده کم‌بینایان و حتی نابینایان فعالیت می‌کنند، پتانسیل حضور در تیم ملی جودو را هم دارند و می توانند با نفراتی که بینایی کامل دارند، رقابت کنند. جدا از این حواشی، وحید نوری از برخوردی که در بازگشت از هانگژو از او شده، به شدت دلگیر و ناراحت است. با اینکه در خیلی از شهرستان ها برای نفرات طلایی هانگژو مراسم استقبال مفصلی گرفته شده، اما هیات نابینایان و اداره کل ورزش و جوانان تهران اصلا توجهی به افتخارآفرینی این پسر طلایی بازی های پاراآسیایی نداشته‌اند. در ادامه مشروح صحبت های وحید نوری، مرد طلایی جودوی ایران در هانگژو را در گفتگو با "ورزش سه" می خوانید. رقابت نابینایان و کم‌بینایان از هم جدا شده بود بازی های پاراآسیایی تجربه فوق العاده‌ای برای همه ورزشکاران بود. از نظر میزبانی چینی ها واقعا سنگ تمام گذاشتند و حتی می‌توانم بگویم این رویداد از پارالمپیک توکیو هم بهتر برگزار شد. در این دوره کلاس بندی های نابینایان و کم‌بینایان را برخلاف دوره های قبلی از هم جدا کردند. همین موضوع باعث شده بود تا سطح مسابقات بالا رفته و رقابت سخت تر شود. خیلی از کشورهای آسیایی هم سرمایه گذاری جدی ای روی جودو داشتند، از جمله قزاقستان که دو تیم کامل را به این رویداد اعزام کرده بود. من برای کسب مدال طلا رفته بودم و خدا را شکر به هدفم رسیدم. چندی قبل در مسابقات جهانی شرکت کرده بودیم و من آنجا نیز توانستم به طلا برسم. با این حال چون رقبای اصلی ما آسیایی هستند، اینجا رقابت سخت تر و فشرده تر بود. درصد بینایی ما را پزشکان تایید می کنند این توضیح را با توجه به حواشی که برای دو جودوکا در هانگژو به وجود آمد و شایعاتی که مطرح شد، بدهم. ما در بخش کم بینایان نفراتی را داریم که دارای بینایی هستند و حتی می‌توانند کارهای روزمره خودشان را هم انجام دهند، اما اینطور نیست که هر کسی دلش می خواهد بتواند در بازی های پاراآسیایی و در جودوی نابینایان و کم بینایان شرکت کند. تست پزشکی، آزمایشگاه و پزشکان دروغ نمی‌گویند. هر سال ما یک بار کلاس بندی می‌شویم و اگر دکتر ما را تایید نکند، نمی‌توانیم مسابقه دهیم. یک بار در ایران این اتفاق می‌افتد و یک بار هم در محل مسابقه دو پزشک باید کلاس بندی ما را تایید کنند. جودوکای نابینای ما، ملی پوشان بینا را هم شکست می‌دهد درست است که می‌گویند یکی از بچه های تیم ما قبلا در تیم ملی جودو حضور داشته، پس چطور کم بینا شده است. مگر مشکلی دارد که یک نفر که در بینایی اش مشکل دارد در تیم ملی جودو مسابقه دهد؟ من هم می‌توانم بروم و عضو تیم ملی جودو شوم. من به شما این را می گویم که یک جودوکای نابینای مطلق داریم که از نظر من می‌تواند خیلی از جودوکاهای سالم و بینا را هم در ایران شکست دهد. بنی طبا که در همین بازی های هانگژو طلای نابینایان را گرفت، از نظر من خیلی از ملی پوشان جودو را هم شکست می‌دهد. برخی شایعات واقعا خنده دار است این مسائلی که برای دو جودوکای تیم ملی کم بینایان درست کرده‌اند، همه شایعه بوده. اصلا اگر کسی متخصص باشد و از این صحبت ها بشنود، خنده دار است. اینکه می‌گویند فلانی در بازی های کشورهای اسلامی مسابقه داده، مگر اتفاق عجیبی است؟ جودوکای 60 کیلوی ازبکستان که در کشورهای اسلامی نایب قهرمان شده بود، اینجا آمد و طلا گرفت. پس این یک اتفاق طبیعی است. شنیدم می‌گویند فلانی قطره در چشمش می‌ریزد یا فلان ترفند را می‌زند. مگر می‌شود دکتر چنین چیزهایی را نفهمد؟ اگر اینطور بود که من هم رفقایم را به بازی های پاراآسیایی می‌آوردم. چشم های من با نور اذیت می‌شود و با وضوح نمی‌بینم خودم به آن شدت در بینایی ام وضوح ندارم. با نور اذیت می‌شوم و نابینای مطلق نیستم. اینطور هم که نیستم ما چشم بند بزنیم و کلاس بندی ها تایید می‌شود. فقط مشکلی که جودوکاهای نابینای مطلق دارند و شاید نتوانند با جودوکاهای بینا مسابقه دهند، بحث گاردگیری است. این بحث را کنار بگذاریم، به شما قول می‌دهم که بنی طبا که یک ستاره در جودو است، خیلی از بچه های تیم ملی جودو را هم شکست دهد. این دو نفر هم که به تهران برگشتند، مشکل دوپینگ داشتند و هنوز هم دوپینگشان تایید نشده و فقط تعلیق هستند. بعد از این همه سال به من می گویند تو بچه تهران نیستی!متاسفانه بعد از کسب مدال بازی های پاراآسیایی هیچ استقبالی از من نشد. من هم در تهران متولد شدم و هم در تهران زندگی می‌کنم، اما آقایان می‌گویند تو بچه تهران نیستی! فردی رییس هیئت نابینایان شده که چیزی از این ورزش نمی‌داند. آقای جوادی مدیرکل ورزش تهران هم که پاسخگو نیستند. من پرچم‌دار کاروان بودم و طلا گرفتم، اما در بازگشت اصلا هیچ کس به روی خودش نیاورد. به این مسئولان گفتم استرس جایزه نداشته باشید. من از شما جایزه نمی‌خواهم، حداقل معنوی از من حمایت می‌کردید. نمی‌دانم این آقایان چطور وقتی برای قهرمانشان ندارند. تهران فقط اسمش بزرگ است و متاسفانه ورزشکاران تهرانی همیشه مظلوم واقع می‌شوند.