گواردیولا زخمی و مثل کتک‌خورده‌ها مقابل خبرنگاران به گزارش...

گواردیولا زخمی و مثل کتک‌خورده‌ها مقابل خبرنگاران به گزارش "ورزش سه"، وقتی پپ گواردیولا بعد از تساوی 3-3 مقابل ‌‏فاینورد، بازی‌ای که تیمش 3-0 پیش افتاد ولی در نهایت با تساوی از ‌‏زمین خارج شد، به سالن نشست خبری آمد همه نگاه‌ها ناخودآگاه ‌‏صورت او را می‌دید؛ جای زخمی عجیب روی بینی پپ همه را متعجب ‌‏کرده بود. ‏ قبل از ورود گواردیولا همه خبرنگاران انتظار داشتند با نسخه غمگین ‌‏یا عصبانی مربی بزرگ روبرو شوند. تیم درخشان او که سال‌ها سلطان ‌‏بی‌چون و چرای انگلیس و یکی از قدرت‌های برتر اروپا بود شش بازی ‌‏رنگ برد را ندیده بود. شکی نبود که یک نشست خبری خاص در راه ‌‏است. اما زخم روی صورت پپ چیزی بود که کمتر کسی انتظارش را ‌‏داشت. ‏ وقتی پپ روی صندلی نشست خبرنگارانی که اولین سوال‌ها را از او ‌‏پرسیدند جرات نکردند درباره آن زخم سوال کنند. یک فیل در اتاق بود که ‌‏همه می‌دیدند ولی بهتر می‌دیدند آن را نادیده بگیرند تا شاید ‌‏خبرنگاری شجاع‌تر به سراغش برود. ‏ پپ شروع کرد. مثل همیشه کاریزماتیک. چهره یک مربی غمگین با ‌‏اکتی در حد هنرپیشه‌های برتر هالیوودی. با این تفاوت که گواردیولا ‌‏نقش بازی نمی‌کرد. نوبت به اولین سوال رسید.‏ وقتی خبرنگار حرف می‌زد نگاه پپ با چشم‌های نافذ و لبخندی ظریف ‌‏روی صورتی مغموم مثل این بود که آل پاچینو جلوی دوربین نشسته ‌‏و به خبرنگار زل زده است: با همان کاریزمای باورنکردنی. سوال طعم ‌‏تندی داشت: آخر بازی صدای هو کردن از روی سکوها شنیده شد. ‌‏این واکنش برایت قابل درک است؟ به نظرت بازیکن‌ها استحقاق این ‌‏برخورد را دارند؟ بعد از آن همه موفقیت‌هایی که به دست آوردند؟ گواردیولا می‌دانست اکت آن شب تا سال‌ها به عنوان یکی از مهم‌ترین ‌‏نشست‌های خبری‌اش در ذهن‌ها حک خواهد شد. از طرف دیگر مربی ‌‏باتجربه‌ای مثل او می‌دانست که بیش از همه تیمش به او چشم ‌‏دوخته و می‌خواهد ببیند رئیس بزرگ چطور در سخت‌ترین لحظات ‌‏کارش در منچسترسیتی از پس سوال و جواب‌های سخت با خبرنگاران ‌‏برمی‌آید. ‏ پپ شروع کرد: "چند شب پیش که به تاتنهام 4-0 باختیم آنها در ‌‏همین ورزشگاه تشویق‌مان کردند. امشب، شب دیگری بود. البته که ‌‏کارشان قابل درک است". پپ شانه‌هایش را به بالا انداخت و با لبخند ‌‏ظریفی که از ابتدای مصاحبه هر از چند گاه روی صورتش ظاهر ‌‏می‌شد ادامه داد: "کارشان درست بود". خبرنگار جوابش را نگرفته ‌‏بود، پس به پپ یادآوری کرد که رفتار هواداران را بعد از سال‌ها ‌‏موفقیت‌های پیاپی سیتی منصفانه نمی‌داند. ‏ گواردیولا حاضر نبود با هواداران از درِ تقابل برآید و با اشاره به ‌‏موفقیت‌های گذشته ترحم بخرد: "مردم اینجا نمی‌آیند که موفقیت‌های ‌‏گذشته را به خاطر بیاورند. می‌آیند که بازی خوب تیم و پیروزی‌اش را ‌‏ببینند".‏ سوال بعدی فرصتی به مرد کاتالان داد تا نشان بدهد تا آخر خط ‌‏پشت بازیکنانش است. اگر گله و شکایتی باشد مال رختکن است نه ‌‏جلوی غریبه‌ها در نشست خبری. خبرنگار ضعیف‌ترین حلقه سیتی را ‌‏هدف گرفت: "سلام پپ، یوشکو گواردیول امشب باز هم روی دو گل ‌‏مقصر بود. می‌خواهی چطور به او روحیه بدهی که در ادامه...".‏ گواردیولا نگذاشت سوال تمام شود. پپ با نگاه جدی، درحالیکه ‌‏دستش را زیر چانه گذاشته بود گفت: "خیلی جوان است. یاد ‌‏می‌گیرد. خیلی جوان است. یاد می‌گیرد. برایش تجربه خوبی می‌شود. ‌‏امشب بهترین بازیکن زمین بود. بهترین بازیکن زمین". اینجا با دقت ‌‏به حرکات پپ می‌شد فهمید او واقعا از دست بازیکنانش ناراحت ‌‏است. دو بار تاکید بر اینکه یوشکو گواردیول بهترین بازیکن میدان بود ‌‏مشخص می‌کرد که رختکن سیتی شب داغی را پشت سر گذاشته ‌‏است. ‏ سرمربی بزرگ در ادامه روی موضع اصولی‌اش پافشاری کرد: "خیلی ‌‏اشتباه است اگر بخواهم یک نفر را دلیل این باخت بدانم. یوشکو ‌‏بازیکن فوق‌العاده و پسر فوق‌‌العاده‌ای است و الان بیشتر از همیشه ‌‏باید به او کمک کرد". ‏ بالاخره نوبت به سوالی رسیده بود که همه منتظرش بودند. خبرنگار ‌‏با ترس و لرز شروع کرد. این احتمال وجود داشت که پپ ناگهان همه ‌‏خشم و عصبانیتش را روی کسی خالی کند که این سوال را می‌پرسد، ‌‏پس خبرنگار قبل از هر چیز از او عذرخواهی کرد: "ببخشید پپ که ‌‏خارج از موضوع حرف می‌زنم ولی به نظر یک بریدگی و چند جراحت ‌‏دیگر داری". ‏ پپ بر خلاف انتظار با آرامش کامل، پاسخش را شروع کرد: "بله، با ‌‏انگشتم. اینجا... با ناخن". گواردیولا هم مثل همه منتظر این سوال ‌‏بود. او حالا مثل یک هنرپیشه با حرکات دست نشان داد که چطور ‌‏بینی‌اش را زخمی کرده. ‏ گواردیولا دست‌هایش را به هم حلقه کرد و منتظر ماند. سکوت ‌‏وهم‌آلود یکی دو ثانیه‌ای ادامه داشت. تا خبرنگار خواست ادامه ‌‏بدهد پپ اکت آخرش را اجرا کرد: "آره، می‌خواستم خودزنی بکنم". ‌‏لبخند بزرگی روی صورت سرمربی کاتالان نقش بست و او صندلی را ‌‏ترک کرد و درحالیکه همه حاضران در سالن با چشم‌های باز شده ‌‏تماشایش می‌کردند با همان لبخند از سالن بیرون رفت. ‏ شاید روزی در یک مستند فیلمی از رختکن منچسترسیتی در این شب ‌‏عجیب بیرون بیاید تا متوجه بشویم جریان دقیقا از چه قرار بوده ‌‏است. گواردیولا می‌دانست که همه فکر می‌کنند او از فرط استرس و ‌‏ناراحتی خوش را زخمی کرده. او با لبخندش و جواب مرموزی راه را باز ‌‏گذاشت تا هر کس تفسیر خودش را داشته باشد. گواردیولا حالا باید ‌‏به تمرین تیمش برگردد و جنگاورهای شکست خورده خود را برای یک ‌‏بازی بزرگ آماده کند: بازی با لیورپول که سرنوشت فصل را رقم ‌‏خواهد زد.