نظری: عجب ریسکی کردی وحید شمسایی! به گزارش "ورزش سه"، کمتر از 24...

نظری: عجب ریسکی کردی وحید شمسایی! به گزارش "ورزش سه"، کمتر از 24 ساعت تا اولین مسابقه تیم ملی فوتسال در جام 2024 برابر ونزوئلا زمان مانده است. تیمی که خوش‌بینانه می‌تواند موفقیت تاریخی سال 2016 را تکرار کند. بزرگان فوتسال ایران و کارشناسان از ایران به عنوان یک مدعی یاد می‌کنند و مصطفی نظری سنگربان برتر جهان در سال 2010 و سابق تیم ملی فوتسال که در جام جهانی 2008 عملکرد خیره کننده ای را داشت و پس از نتیجه یک بر صفر برابر برزیل به صخره معروف شد، به نتایج و موفقیت تیم ملی در آوردگاه ازبکستان امیدوار است. نظری در گفت‌وگو با ورزش سه به مسائل مهمی اشاره کرده. *در ادامه، گفت و گو خبرنگار ما با یکی از بهترین دروازه‌بانان تاریخ فوتسال را خواهید خواند. مصطفی نظری به مسائلی چون، دوران آماده سازی، بازیکنان حاضر در جام جهانی، وضعیت دروازه‌بانان ایرانی و همچنین حریفان تیم ملی پرداخته است. *بهترین بازیکنان در تیم ملی به میدان می‌روند جام جهانی بزرگترین رویداد ورزشی هر رشته‌ای محسوب می‌شود و تیم‌ها همگی با آمادگی کامل و بهترین نفرات خود راهی این رقابت‌ها می‌شوند. بنده اعتقاد دارم تیم ملی با بهره‌مندی از ستاره‌هایی از نسل طلایی و جدید آمادگی و شرایط لازم برای موفقیت در این آوردگاه را دارد. تمامی نفرات منتخب از بهترین‌های فوتسال ایران به شمار می‌روند. ای کاش بازی‌های تدارکاتی بیشتر و بزرگ‌تری را برای تیم ملی در نظر می‌گرفتند، اما با این حال ایران از شانس‌های قهرمانی در جام جهانی قلمداد می‌شود و توانایی کافی برای حضور در جمع چهار تیم را دارد. *ایران، شانس نخست صعود از گروه خود است وقتی تیمی در جام جهانی حضور پیدا می‌کند، بدون شک با نتایج قابل قبول و موفقیت آمیز از مرحله مقدماتی عبور کرده و جواز حضور در این رقابت‌های بزرگ را به دست آورده است. تیم‌ها پیشرفت کرده‌اند و فوتسال روز به روز جذاب‌تر و تاکتیکی‌تر می‌شود. در گروه ایران تیمی همانند فرانسه اگرچه شاید ناشناخته باشد و تاریخچه بزرگی را در کارنامه ندارد اما پیشرفت آنها کاملاً مشهود است. بازی‌های دوستانه‌ای که برگزار کردند به خصوص مقابل اسپانیا، آرژانتین و برزیل، بیانگر این خواهد بود، تیمی نیستند که بخواهیم آنها را دست کم بگیریم. فرانسه و ونزوئلا تیم‌های بسیار خوبی هستند، اما باید قبول کنیم که بحث تیم ملی با آنها کاملاً جداست و بدون شک ایران شانس نخست صعود به مرحله حذفی به شمار می‌رود. این موضوع را مربیان و بازیکنان حریف کاملا درک کرده‌اند. *فوتسال ایران همیشه اسم و رسم داشته است هر دوره از جام جهانی و هر نسلی با نسل دیگر فرق می‌کند. فرمت‌ها در ادوار مختلف متفاوت بوده است مثلاً در جام جهانی ۲۰۰۸ داستان طرز دیگری بود. هر نسلی تاره و قهرمانان خودش را دارد و نمی‌توان آنها را با هم مقایسه کرد. موفقیت ایران در جام جهانی ۲۰۱۶ دستاوردی تاریخی و ماندگار شد. در حال حاضر ما ستاره‌هایی در اختیار داریم که توانایی برای تکرار این موفقیت تاریخی و حتی بزرگ‌تر دور از ذهن‌ها نیست. فوتسال ایران همیشه مدعی و اسم و رسم داشته است زیرا بازیکنان تکنیک بزرگی داشته‌ایم و حتی تیم‌های مدعی نگاه ویژه‌ای به ایران داشته‌اند و خواهند داشت * باید ضعف بازی با پای گلرهای ایرانی برطرف شود فوتسال روز دنیا تغییر کرده است و در پست گلری بسیاری از دروازه‌بان‌ها در سیستم و تاکتیک پاورپلی نقش ایفا می‌کنند و در جریان بازی بارها برای حمله نقش طراح را دارند. فوتسال ایران نیز سعی کرده از چنین سبکی استفاده بکند و از دروازه‌بان‌ها برای این تاکتیک بهره ببرد. حتی تیم‌های آسیایی از جمله ازبکستان از چنین ترفندی مقابل حریفان خود به کار می‌برد. حقیقتاً فوتسال ایران تو این مسئله ضعف بزرگی دارد و به رغم تلاش‌های این سالیان باید نگاه ویژه‌تر و آنالیز بهتری داشته باشند. این موضوع فقط شامل تیم ملی نیست و مربیان باشگاهی باید روی آن کار کنند. خوشبختانه دروازه‌بانان جوان و بسیار خوبی از جمله بهزاد رسولی داریم که قابلیت بازی با پا را دارند. اما تاکتیک مربیان متفاوت است و باید در نظر گرفت که آنها چه چیزی از دروازه‌بانان خود می‌خواهند. *شمسایی در بحث تعداد دروازه‌بان برای جام جهانی ریسک بزرگی کردهاینکه تیم ملی با دو دروازه‌بان عازم جام جهانی شده، قطعاً نظر شخصی سرمربی تیم ملی بوده است. در دوران آقای شمس تیم ملی همیشه با سه دروازه‌بان راهی جام جهانی و یا رویداد آسیایی می‌شد. تصمیمی کاملا شخصی و البته بسیار پُر ریسک است. در گذشته از این موضوع آسیب دیدیم و در جام ملت‌های آسیا ۲۰۰۶ که یک دروازه‌بان اخراج شد، برای بازی بعدی جایگزینی روی نیمکت نداشتیم. می‌توانستیم دروازه‌بان جوانی را مثل بهزاد رسولی  همراه خود ببریم که برای دوره‌های بعدی پخته‌تر و تجربه حضور در جام جهانی را داشته باشد. مسئله‌ای که در تیم‌های ملی مراکش، قزاقستان، پرتغال و خیلی تیم‌های دیگر بنده شاهد آن بوده‌ام. کافی است به سن و رزومه دروازه‌بان‌های آن‌ها نگاهی داشته باشید.